حوادث نفتکش‌ها و ناکارامدی استراتژی فشار -مذاکره

بازتاب همزمانی دیدار «شینزو آبه» نخست‌وزیر ژاپن با رهبر معظم انقلاب و انفجار دو نفتکش در دریای عمان همچنان در محافل سیاسی و رسانه‌های جهان ادامه دارد.

آمریکا بلافاصله بعد از انفجار نفتکش ها و قبل از هرگونه بررسی و کسب اطلاعات از چگونگی انفجارها انگشت اتهام را به سوی تهران نشانه رفت. لندن و ریاض نیز در این اتهام زنی واشنگتن را همراهی و ساز اتهام زنی را کوک کردند. اما اتحادیه اروپا، چین، روسیه و حتی ژاپن مواضع آمریکا در قبال انفجار نفتکش‌ها در دریای عمان را سطحی، غیرقابل استناد و بعضاً فریبنده و در جهت انحراف افکار عمومی از واقعیات پشت پرده آن تعبیر و تحلیل کردند. ویژه مقامات ژاپن چند روز پس از انفجار نفتکش‌ها اعلام کردند اتهامات مشابه‌ای متوجه آمریکا و اسرائیل است و مستنداتی که آمریکایی‌ها در این حادثه علیه تهران ارائه کردند منطقی نیست.

قطعاً در شناسایی عامل حادثه در دریای عمان یک سؤال جدی مطرح است و اینکه کدام سوی مناقشه از این حادثه سودمی برد و این اتفاقات در ذیل استراتژی کلان کدام کشور قابل ارزبابی است. ایران یا آمریکا؟ آمریکا دور جدیدی از منازعات و مناقشه‌ها را علیه تهران بعد از روی کارآمدن ترامپ آغاز کرده است. این فصل نوین تنش بین ایران و آمریکا در ذیل استراتژی «فشار – مذاکره - سازش» قابل تعریف است. بال‌های این استراتژِی تحریم‌های پی در پی، تهدید به نبرد نظامی، جنگ روانی، تشدید ایران هراسی در منطقه و تلاش برای ایجاد اجماع جهانی علیه تهران است. اعزام ناو نظامی آبراهام لینکلن به منطقه، حادثه الفجیره و نیز حادثه نفتکش در دریای عمان در راستای تحقق استراتژِی پیش گفته است.

گاندو؛ سریالی جسور و به‌روز

این شب‌ها سریال گاندو با مضمونی امنیتی روی آنتن شبکه ۳ رفته که مورد توجه مخاطبان سیما قرار گرفته است و اگر از بعضی نقاط ضعف آن چشم‌پوشی کنیم، می‌توان آن را سریالی کم‌نظیر در موضوع امنیتی دانست که از پرده‌پوشی سریال‌های پیشین تلویزیون با همین مضمون فرسنگ‌ها فاصله دارد؛ روایتی از میان نیروهای امنیتی که چالش آقازادگی، فساد اقتصادی و مساله امنیت ملی را مورد توجه قرار داده است. آغاز نمایش «گاندو» بهانه‌ای شد تا نگاهی داشته باشیم به خلق سریال‌هایی با مضمون امنیت ملی که کمتر مورد توجه مدیران رسانه ملی و سریال‌سازان قرار دارد.

تاریخچه فعالیت‌های تلویزیون نشان می‌دهد اگرچه تعداد سریال‌های با مضمون امنیتی چندان بالا نبوده اما عمده آنها با وجود ضعف‌های تکنیکی و محتوایی مورد توجه فراوان مخاطبان قرار گرفته، به گونه‌ای که همچنان با نام بردن از این آثار شاخص بخش زیادی از مخاطبان از تجربه خوشایند تماشای این آثار یاد خواهند کرد. علاوه بر سریال «شبکه» با مضمون عرفان‌های نوظهور که اخیراً پخش شد و مورد توجه نیز قرار گرفت، «هوش سیاه» با موضوع جرائم رایانه‌ای از جمله سریال‌هایی بود که مخاطبان فراوانی برای خود فراهم کرد.

«تعبیر وارونه یک رویا» نیز با محوریت مساله هسته‌ای و ترور دانشمندان کشور روی آنتن شبکه یک رفت و با توجه به اهمیت مساله هسته‌ای در آن سال‌ها توانست اقبال مخاطبان را به دست آورد. همچنین سوژه جذاب امنیت پرواز در سریال «آسمان من» نیز مورد توجه قرار گرفت. در کنار این مجموعه‌های نمایشی، سریال‌های دیگری نیز با مضمون امنیتی تولید شد که جذابیت موضوع و شیوه پرداخت، آنها را به آثاری پرمخاطب تبدیل کرده است.

سلبریتی‌ها باید در هر اموری دخالت کنند اما جامعه نه!

سلبریتی‌ها با توجه به شهرتی که دارند و در معرض دید افکار عمومی هستند به نوعی سبک زندگی خاص خود را به جامعه القا می‌کنند. این موضوع بعضاً مورد توجه مراکز تبلیغاتی هم هست و این افراد نه در زندگی عادی خودشان بلکه در خفا به مدل‌های مراکز تبلیغات تجاری تبدیل می‌شوند. لباسی که می‌پوشند طراحی یک برند خاص است. کیف و کفشی که استفاده می‌کنند، رستورانی که می‌روند و نوع غذایی که مصرف می‌کنند اغلب تبلیغات زده است و جوانان به سبب پنهانی بودن این موضوع اغلب نادانسته جذب این نوع سبک زندگی می‌شوند. خاصیت تبلیغات نیز رویافروشی و نوید زندگی بهتر دادن با مصرف آن کالاست؛ حالا این تبلیغات می‌تواند آشکارا صورت گیرد یا به صورت کاملاً مخفیانه و پنهانی برای اثرگذاری بیشتر.

سلبریتی‌ها از این نظر زندگی شی وار و مصنوعی دارند. نگاهی به سطح زندگی سلبریتی‌های غربی نشان می‌دهد که این افراد تحت سیطره برندها و مراکز تبلیغاتی قرار گرفته‌اند. حتی در آمریکا کار به جایی کشید که زندگی خصوصی و واقعی یک سلبریتی در فضای مجازی به عنوان مجموعه مستند در فضای مجازی منتشر و درآمدی کلان میلیون دلاری برای این سلبریتی‌ها به ارمغان آورده است. اما متاسفانه شرکت‌های تجاری با ساپورت مالی و تبلیغاتی این افراد بیشتر سبک زندگی مصرفی خود را به مخاطب القا کردند.

سلبریتی‌ها در ایران نیز کم کم به سمت همین روند پیش رفته‌اند و برخی از آنها به مدل تجاری شرکت‌ها تبدیل شده‌اند. زندگی سلبریتی‌ها به نوعی رقابت بر سر ماندن در انظار عمومی هم هست. هر چقدر سلبریتی‌ها بتوانند بیشتر در دید مردم و خصوصاً جوانان قرار بگیرند با اقبال بیشتری از سوی شرکت‌های تجاری روبرو می‌شوند. از این روست که یک نوع سناریوسازی برای ایجاد جنجال و حاشیه همیشگی و غیر واقعی در سلبریتی‌ها دیده می‌شود. رقابت جنجال سازی ها باعث می‌شود که سلبریتی‌ها بیشتر بتوانند خود را در معرض دید و توجه جوانان و علاقهمندان قرار دهند.

صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم

نه کاری به ایران ایران کردن‌هایش داریم و نه سفر به فرنگ بابت به دنیا آمدن فرزندش. که ممکن است هزار و یک دلیل منطقی و درست پشت سر این کار باشد. اما هر کاری می‌کنیم نمی‌توانیم با دو رویی موج زده در این سفر کنار بیاییم. دورویی و دو چهرگی که صدای همه را درآورده. هم‌صدای مسلمانش را هم غیرمسلمانش را.

هر بار که خندوانه تمام می‌شد، آخرش چشممان به جمال تمثال مبارک حضرت مهدی (عج) روشن می‌شد. هر میلاد معصومی که می‌شد، شاهد نثارهای سلام و صلوات آقای جوان به آن معصوم بودیم. یا حتی در اعیاد انقلابی مثل دهه فجر هم می‌دیدیم که چطور ایشان بالا و پایین می‌پرد و شادی می‌کند. اما راستش را بخواهید هیچ‌وقت این اظهارات و نمایش‌ها به دلمان نمی‌نشست.

تحریم اسنپ و چالش های درون گفتمانی

احتمالاً قضیه راننده اسنپ و کمپین تحریم اسنپ را دیگر همه شنیده‌اید. اینگونه حرکت‌های جمعی اتفاقاً محکوم نیستند و باعث تقویت روحیه مطالبه‌گری می‌شوند اما یک مشکلی در این میان وجود دارد به نام مصداق مطالبه‌گری.

این مصداق مطالبه‌گری یعنی در زمانی که ما باید به صحبت‌های لعیا جنیدی و رضا اردکانیان پاسخ بدهیم و مسائل مالی اطراف دولتی‌ها را رصد کنیم و برخورد با مفاسد اقتصادی از مسیر قانونی در اولویت خواسته‌هایمان باشند، و نگران مذاکرات پشت پرده و سفر ماس و شینزو آبه باشیم،  سقف خواسته و جشن شادیمان از این باشد که دخترک متخلف عذرخواهی  کرده است و ما به موفقیت رسیدیم.

عزیزان چرا در این چند روز یک نفر نیامد از نادان فرض کردم مردم ایران توسط بیژن زنگنه بگوید که دستگاه پز با تراکنش 10 میلیاردی را می‌گوید برای پرداخت قبض آب و برق کارمندان استفاده می‌شده است. چرا یک نفر نیامد بگوید اوضاع کارخانه نیشکر هفت‌تپه به کجا رسید.

بلایی است رسانه نشناسی ما، و از همه بدتر خود من که نمی‌دانیم چه زمانی و در مقابل چه چیزی واکنش نشان بدهیم. اهم و فی الاهم کردنمان لنگ می‌زند. جایی که باید از طریق قانونی پیگیری کنیم و راه مطالبه‌گری درست را به مخاطب خود بیاموزیم، می‌رویم به سراغ کمپین راه انداختن و جایی که باید کمپین راه بیندازیم و مطالبه کنیم، اقدام میدانی غیرقانونی می‌کنیم. همه هم ادعایمان می‌شود که می‌دانیم و می‌فهمیم و انقلابی هستیم.

شاید عده‌ای بگویند که چرا بچه‌های حزب‌اللهی و انقلابی را می‌نوازم! می‌نوازم چون دوستشان دارم. قطعاً اینگونه نیست که توقع داشته باشیم همه بچه‌های انقلابی در نهایت علم و بصیرت سیاسی و رسانه‌ای باشند اما قطعاً می‌توانیم از بعضی دوستان که مرجعیت سیاسی بین جوانان انقلابی دارند، توقع داشته باشیم در مواقع لازم سکوت پیشه نکنند و در جایی که لازم نیست نقش قهرمان را ایفا نکنند.

عزیزان در توجیه این رفتارهایشان هم ما را متهم می‌کنند به ساده لوحی و بی‌بصیرتی و کندروی و بسیاری چیزهای دیگر. ما دوستانمان را متهم به این صفات نمی‌کنیم اما می‌توانیم بخواهیم که لااقل منطقی باشید و حرف هم فکران خودتان را بشنوید.

در دغدغه‌ها کنار هم هستیم اما روش‌های متفاوتی را انتخاب کرده‌ایم. چرا باید این تفاوت روش‌ها موجب شود که بابت یک مسئله ساده دو قطبی نه در مقابل رقبا و دشمنان که در میان هم فکران و دوستان ایجاد شود. در وضعیت کنونی مسائل مهم‌تری وجود دارند که لازم به پیگیری و ایجاد کمپین هستند؛ عجالتاً آن‌ها دریابید.

اگر این سید تنها بماند مقصر همه ما هستیم

 

جام زهر پنداری توافق هسته ای ناشی از عدم فهم مردمسالاری دینی است. التزام به لوازم مردمسالاری دینی، هیچوقت زهرآلود نیست. تا همینجای مذاکرات هسته ای ثابت شده که هیچکسی در ایران بیش از "سید علی خامنه ای" به مردمسالاری دینی اعتقاد و التزام عملی نداره.

دولت ها می آیند و می روند و آنچه میماند و باید بماند "نظام جمهوری اسلامی" و مردمسالاری دینی است؛ حتی اگر فناوری هسته ای نباشد.

رئیس جمهوری با شعار مذاکره تا رفع تحریم از "مردم" رأی گرفته و "رهبر" هم رأی مردم رو تنفیذ کرده. اصل مردمسالاری دینی میگه چوب لای چرخش نکنید

اصل مردمسالاری دینی مهمتر از کل انرژی هسته ای و دستاوردهایش هست. منتقدان مذاکرات جوری رفتار نکنند که اصل مردمسالاری دینی در ایران ضربه بخوره.

وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ

گاهی دلم میگیرد و گاهی زندگی را نمیخواهم . گاهی تنهای تنها میشوم اما در همین گاه ها، میدانم خدایی در کنارم است که من قدرش را نمی دانم.

شب قدر، شب احیای خویش با دم مسیحایی دعاست. شبی است که باید قدر خویش را بشناسی، تقدیر خویش را رقم بزنی و خویشتنِ جدید را با قلم توبه و جوهر اشک ترسیم کنی.

الهی و ربی من لی غیرک

اگر می خوﺍﻫﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮔﺮﻩ ﻧﺰﻥ

ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺭﺍﺣﺖ ...

ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ.

ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯽ چقدﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﻬﻢ ﻭ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﺴﺘﯽ؟

ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺳﺮﺍﻏﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﯼ! ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻟﻮﺱ ﮐﻨﯽ، ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ .

ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻦ. ﺩﺭ ﺍین صورت ﯾﺎ ﺩﻟﺘﻨﮕﺖ می شوند ﻭ ﯾﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ می کنند !

ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻗﺪﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ، به رﺍﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺸﺎﻥ ﮐﻦ.

ﺍینها ﻫﻤﺎن هاﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ! ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺗﺎﺋﯿﺪ. ﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺱ ﺩﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﺍﺿﯿﺸﺎﻥ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭی

گویا ﻫﻤﯿﺸﻪ به بعضی ها ﺑﺪﻫﮑﺎﺭﯼ.