❤ بِسمِ اللهِ الرَحـمنِ الرَحیم. وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَ یَــقُـــولُـــونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ و ما هُوَ إلا ذکرٌ اللعالمین❤
سالهاست که جنگ پایان یافته ولی هنوز عطش شهادت بر لبهای خشک و ترک خورده بشر تازیانه میزند. آن زمان که دروازههای بهشت باز بود هر کسی با حرفهای خود را به آن باب میرساند و ما نسل سومیها (یا همان دهه شصتیها) هم که دستمان درگیر صفر و یک است، بابی را گشودیم تا جرعهای را تا شهادت بنوشیم. افتخارم این است که سرباز ولایت فقیه هستم و هرچند دستم خالیست، اما دلم پر است از عشق به ولایت. افتخارم پایبندی به دین مبین اسلام و فرهنگ و تمدن غنی ملی ایرانی است؛ که اگر این دو را در کنار هم حفظ کنیم به اوج قلههای افتخار و سعادت خواهیم رسید. اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته والمستشهدین بین یدیه.
خدایا ببخش مرا:
به خاطر مطالبی که به خاطر تو ننوشتم، به خاطر کامنتهایی که تو در آن نبودی، از اینکه با مطالبم بندهای را از تو دور کردم، که میتوانستم با اطلاع بیشتر بنویسم اما کم کاری کردم، که وقتی مطالبم پرنظر و پر بازدید شد، گمان کردم که از سعی تلاش خودم است و تو را فراموش کردم، که در وبلاگی مطلبی به چشمم خورد که تو در آن بودی ولی در آن تأمل و درنگ نکردم، به خاطر اینکه به دوستی در وبلاگی بیادبی و یا بیاعتنایی کردم، به خاطر اینکه شکر این نعمت را بجا نیاوردم، برای اینکه بدون قصد قربت پشت میز کار نشستم، که گاهی اوقات به جای وظیفه و تکلیف به سلیقه خود نوشتم و نظر گذاشتم، که کلبه ام آماده پذیرایی از حضرت ولیعصر (عج) نبود، چرا که برای خود مینوشتم نه برای او، خدایا از «تو» نوشتن را به من آموختی، «برای تو» نوشتن هم به من بیاموز که چه سخت و چه شیرین است «برای تو» نوشتن.
برخی اخیرا استقبال از رئیس جمهور ایران در اجلاس "سیکا"که در شانگهای چین برگزار شد را دستمایه "کاردستی"رسانه ای شان قرار دادند و فریاد برآوردند که چه نشسته اید؟ وقتی رئیس جمهور ایران به چین رفت، همتای چینی اش به استقبال او نرفت و معاون وزیر خارجه به فرودگاه آمد و به ایران توهین شد! و سپس به وزارت خارجه کشورمان حمله کردند که چرا در برابر این بی احترامی سکوت کرده است؟! و توضیح دادند که "همگان می دانند طبق پروتکل های بین المللی و کنوانسیون وین راجع به روابط دیپلماتیک، باید مقامی در سطح میهمان به استقبال او بیاید و در غیر این صورت توهین و تحقیر میهمان صورت گرفته است."
سفر اخیر روحانی به چین ، سفری دوجانبه نبود بلکه در گروه بندی سه گانه فوق در زمره سفرهای گروه دوم قرار می گیرد، بنابراین کاملاً طبق عرف بین المللی و مقررات دیپلماتیک، یک هیأت استقبال در فرودگاه از همه مهمانان از جمله رئیس جمهور ایران استقبال کرد. سپس با توجه به دیدار دوجانبه ای که بین رؤسای جمهور ایران و چین برگزار شد، رئیس جمهور چین در مقر رسمی، شخصا از روحانی استقبال رسمی کرد و رؤسای جمهور دو کشور از گارد تشریفات سان دیدند، نیروهای نظامی چین رژه رفتند و نهایتاً به عنوان عالی ترین نماد احترام در عرف بین اللملل، 21 گلوله توپ به احترام رئیس جمهور ایران شلیک شد. سپس رئیس جمهور چین ،به افتخار روحانی ضیافت ناهار داد.
همان طور که ملاحظه می شود ، بهترین نوع استقبال از رئیس جمهور ایران شد و عالی ترین سطح ممکنه در احترام به یک مهمان خارجی، در این سفر محقق شد.
طبق پروتکل های دیپلماتیک، سه نوع عمده و اصلی سفر رسمی متصور است:
1 ) سفر برای شرکت در اجلاسی است که در مقر دائمی یک سازمان بزگرار می شود. در چنین سفری، هیچ کدام از مقامات کشوری که میزبان مقر سازمان است به استقبال مهمانان نمی رود. به عنوان مثال، وقتی اجلاس سران در سازمان ملل برگزار می شود، رئیس جمهور یا مقامات دیگر آمریکایی، تک به تک از همه حاضران در اجلاس استقبال نمی کنند زیرا سران کشورها، مهمان سازمان ملل هستند و نه مهمان آمریکا. در این قبیل موارد، معمولاً سفیر کشور مهمان که درمحل اقامت دارد به استقبال می آید.
2 ) گاهی یک کشور ، میزبان موقت یا دوره ای یک اجلاس است. مانند ایران که در آخرین دوره اجلاس سران عدم تعهد، میزبان بود یا چین که اخیراً میزبانی اجلاس "سیکا"را بر عهده داشت. در چنین حالتی، یک هیأت مسؤول استقبال می شود که سطحی پایین تر از مهمانان دارد. این هیأت از مهمانان عالی رتبه در فرودگاه استقبال می کند، کما اینکه هنگام برگزاری اجلاس عدم تعهد در تهران، رئیس جمهوری ایران برای استقبال هیچکدام از رؤسای جمهور و دیگر مهمانان به فرودگاه نرفت. در چین هم همین گونه بود و رئیس جمهور چین ،برای استقبال مهمانان سیکا به فرودگاه نرفت.
3) دیدارهای دوجانبه ، وجه دیگر سفر سران است. در این صورت، یک مقام پایین تر به فرودگاه میرود و استقبال فرودگاهی را انجام میدهد و سپس استقبال رسمی، با حضور مقام همتا ، در مقر رسمی مهمان صورت می گیرد. به عنوان مثال، وقتی در بهمن گذشته نخست وزیر ترکیه به ایران آمد، معاون وزیر خارجه به فرودگاه رفت تا از او استقبال کند و صبح روز بعد، مراسم استقبال رسمی در کاخ سعدآباد با حضور معاون اول رئیس جمهور که همسطح نخست وزیر است برگزار شد.