* شانس نام مستعار خداست *
با زبانی سرخ همچنان سری سبز دارم
با زبانی سرخ، همچنان سری سبز دارم
❤ بِسمِ اللهِ الرَحـمنِ الرَحیم. وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَ یَــقُـــولُـــونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ و ما هُوَ إلا ذکرٌ اللعالمین❤
سال‌هاست که جنگ پایان یافته ولی هنوز عطش شهادت بر لب‌های خشک و ترک خورده بشر تازیانه می‌زند. آن زمان که دروازه‌های بهشت باز بود هر کسی با حرفه‌ای خود را به آن باب می‌رساند و ما نسل سومی‌ها (یا همان دهه شصتی‌ها) هم که دستمان درگیر صفر و یک است، بابی را گشودیم تا جرعه‌ای را تا شهادت بنوشیم. افتخارم این است که سرباز ولایت فقیه هستم و هرچند دستم خالیست، اما دلم پر است از عشق به ولایت. افتخارم پایبندی به دین مبین اسلام و فرهنگ و تمدن غنی ملی ایرانی است؛ که اگر این دو را در کنار هم حفظ کنیم به اوج قله‌های افتخار و سعادت خواهیم رسید. اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته والمستشهدین بین یدیه.
خدایا ببخش مرا:
به خاطر مطالبی که به خاطر تو ننوشتم،
به خاطر کامنت‌هایی که تو در آن نبودی،
از اینکه با مطالبم بنده‌ای را از تو دور کردم،
که می‌توانستم با اطلاع بیشتر بنویسم اما کم کاری کردم،
که وقتی مطالبم پرنظر و پر بازدید شد، گمان کردم که از سعی تلاش خودم است و تو را فراموش کردم،
که در وبلاگی مطلبی به چشمم خورد که تو در آن بودی ولی در آن تأمل و درنگ نکردم،
به خاطر اینکه به دوستی در وبلاگی بی‌ادبی و یا بی‌اعتنایی کردم،
به خاطر اینکه شکر این نعمت را بجا نیاوردم،
برای اینکه بدون قصد قربت پشت میز کار نشستم،
که گاهی اوقات به جای وظیفه و تکلیف به سلیقه خود نوشتم و نظر گذاشتم،
که کلبه ام آماده پذیرایی از حضرت ولیعصر (عج) نبود، چرا که برای خود مینوشتم نه برای او،
خدایا از «تو» نوشتن را به من آموختی، «برای تو» نوشتن هم به من بیاموز که چه سخت و چه شیرین است «برای تو» نوشتن.
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِکَ
❤ بِسمِ اللهِ الرَحـمنِ الرَحیم. وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَ یَــقُـــولُـــونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ و ما هُوَ إلا ذکرٌ اللعالمین❤
سال‌هاست که جنگ پایان یافته ولی هنوز عطش شهادت بر لب‌های خشک و ترک خورده بشر تازیانه می‌زند. آن زمان که دروازه‌های بهشت باز بود هر کسی با حرفه‌ای خود را به آن باب می‌رساند و ما نسل سومی‌ها (یا همان دهه شصتی‌ها) هم که دستمان درگیر صفر و یک است، بابی را گشودیم تا جرعه‌ای را تا شهادت بنوشیم. افتخارم این است که سرباز ولایت فقیه هستم و هرچند دستم خالیست، اما دلم پر است از عشق به ولایت. افتخارم پایبندی به دین مبین اسلام و فرهنگ و تمدن غنی ملی ایرانی است؛ که اگر این دو را در کنار هم حفظ کنیم به اوج قله‌های افتخار و سعادت خواهیم رسید. اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته والمستشهدین بین یدیه.
خدایا ببخش مرا:
به خاطر مطالبی که به خاطر تو ننوشتم،
به خاطر کامنت‌هایی که تو در آن نبودی،
از اینکه با مطالبم بنده‌ای را از تو دور کردم،
که می‌توانستم با اطلاع بیشتر بنویسم اما کم کاری کردم،
که وقتی مطالبم پرنظر و پر بازدید شد، گمان کردم که از سعی تلاش خودم است و تو را فراموش کردم،
که در وبلاگی مطلبی به چشمم خورد که تو در آن بودی ولی در آن تأمل و درنگ نکردم،
به خاطر اینکه به دوستی در وبلاگی بی‌ادبی و یا بی‌اعتنایی کردم،
به خاطر اینکه شکر این نعمت را بجا نیاوردم،
برای اینکه بدون قصد قربت پشت میز کار نشستم،
که گاهی اوقات به جای وظیفه و تکلیف به سلیقه خود نوشتم و نظر گذاشتم،
که کلبه ام آماده پذیرایی از حضرت ولیعصر (عج) نبود، چرا که برای خود مینوشتم نه برای او،
خدایا از «تو» نوشتن را به من آموختی، «برای تو» نوشتن هم به من بیاموز که چه سخت و چه شیرین است «برای تو» نوشتن.
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِکَ
بایگانی
- اسفند ۱۴۰۳ (۳)
- بهمن ۱۴۰۳ (۶)
- دی ۱۴۰۳ (۴)
- آذر ۱۴۰۳ (۷)
- آبان ۱۴۰۳ (۳)
- مهر ۱۴۰۳ (۲)
- شهریور ۱۴۰۳ (۴)
- مرداد ۱۴۰۳ (۶)
- تیر ۱۴۰۳ (۶)
- خرداد ۱۴۰۳ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۳ (۲)
- فروردين ۱۴۰۳ (۴)
- اسفند ۱۴۰۲ (۴)
- دی ۱۴۰۲ (۱)
- آبان ۱۴۰۲ (۱۰)
- مهر ۱۴۰۲ (۲)
- شهریور ۱۴۰۲ (۳)
- مرداد ۱۴۰۲ (۳)
- تیر ۱۴۰۲ (۷)
- خرداد ۱۴۰۲ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۷)
- فروردين ۱۴۰۲ (۵)
- اسفند ۱۴۰۱ (۲)
- بهمن ۱۴۰۱ (۲)
- آذر ۱۴۰۱ (۱)
- آبان ۱۴۰۱ (۱)
- مرداد ۱۴۰۱ (۱)
- تیر ۱۴۰۱ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۱)
- آذر ۱۴۰۰ (۲)
- آبان ۱۴۰۰ (۲)
- خرداد ۱۴۰۰ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۵)
- فروردين ۱۴۰۰ (۱)
- بهمن ۱۳۹۹ (۲)
- مرداد ۱۳۹۹ (۱)
- تیر ۱۳۹۹ (۶)
- خرداد ۱۳۹۹ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۶)
- اسفند ۱۳۹۸ (۲)
- بهمن ۱۳۹۸ (۵)
- دی ۱۳۹۸ (۱۰)
- آذر ۱۳۹۸ (۷)
- آبان ۱۳۹۸ (۴)
- مهر ۱۳۹۸ (۲)
- شهریور ۱۳۹۸ (۸)
- مرداد ۱۳۹۸ (۵)
- تیر ۱۳۹۸ (۶)
- خرداد ۱۳۹۸ (۸)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۱)
- فروردين ۱۳۹۸ (۴)
- اسفند ۱۳۹۷ (۴)
- بهمن ۱۳۹۷ (۲)
- دی ۱۳۹۷ (۳)
- آذر ۱۳۹۷ (۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۳)
- مهر ۱۳۹۷ (۲)
- شهریور ۱۳۹۷ (۷)
- مرداد ۱۳۹۷ (۲)
- تیر ۱۳۹۷ (۷)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۵)
- آذر ۱۳۹۶ (۲)
- آبان ۱۳۹۶ (۵)
- مهر ۱۳۹۶ (۵)
- شهریور ۱۳۹۶ (۳)
- مرداد ۱۳۹۶ (۳)
- تیر ۱۳۹۶ (۲)
- خرداد ۱۳۹۶ (۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۶)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۳)
- دی ۱۳۹۵ (۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۳)
- آبان ۱۳۹۵ (۵)
- مهر ۱۳۹۵ (۵)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱)
- مرداد ۱۳۹۵ (۳)
- تیر ۱۳۹۵ (۱)
- خرداد ۱۳۹۵ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱۴)
- فروردين ۱۳۹۵ (۶)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۲)
- بهمن ۱۳۹۴ (۱۳)
- دی ۱۳۹۴ (۳)
- آذر ۱۳۹۴ (۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۷)
- مهر ۱۳۹۴ (۲)
- شهریور ۱۳۹۴ (۲)
- مرداد ۱۳۹۴ (۵)
- تیر ۱۳۹۴ (۱)
- خرداد ۱۳۹۴ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۷)
- فروردين ۱۳۹۴ (۱)
- اسفند ۱۳۹۳ (۴)
- بهمن ۱۳۹۳ (۲)
- دی ۱۳۹۳ (۳)
- آذر ۱۳۹۳ (۱)
- آبان ۱۳۹۳ (۷)
- مهر ۱۳۹۳ (۳)
- شهریور ۱۳۹۳ (۵)
- مرداد ۱۳۹۳ (۱۱)
- تیر ۱۳۹۳ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۳ (۱۷)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۸)
آخرین مطالب
نویسندگان
پربیننده ترین مطالب
محبوب ترین مطالب
ششم آذر سال ۱۳۲۲ رؤسای جمهور سه کشور فاتح جنگ جهانی دوم وارد خاک ایران شده و یکی از کنفرانس‌های چندگانه‌شان را در تهران برگزار کردند. در این کنفرانس چهار روزه «فرانکلین روزولت» رئیس‌جمهور آمریکا، «وینستون چرچیل» نخست‌وزیر انگلیس و «ژوزف استالین» رهبر اتحاد جماهیر شوروی درباره وضعیت جهان بعد از جنگ جهانی دوم صحبت کردند.
غم‌انگیزترین خاطره تلخ باقی مانده از این کنفرانس برای مردم ایران، بی‌اطلاعی محمدرضا پهلوی، شاه وقت ایران از برگزاری این نشست در کشورش بود. او که در پی اخراج پدرش رضا شاه از ایران در ۲۵ شهریور ۱۳۲۰ با حمایت انگلستان بر تخت پادشاهی نشست تا لحظه ورود روسای وقت روسیه، آمریکا و انگلیس به ایران کلا از ماجرا بی‌اطلاع بود.
ایران در آن زمان همچنان در اشغال قوای متفقین بود. نیروهای شوروی در آذربایجان و نظامیان انگلیسی در اطراف تهران حضور داشتند. سوم شهریور ۱۳۲۰، قوای متفقین برای نجات شوروی از پیشروی آلمان‌ها به این بهانه که “ایران در مقابل متفقین و درخواست‌های آنان سیاست مبهمی در پیش گرفته و در اخراج عمال آلمان اقدامی نکرده” به خاک این کشور حمله کردند. حرکت آنها در آن زمان به سمت تهران موجب شد تا رضاشاه روز ۲۵ شهریور از سلطنت استعفا دهد.
علت تشکیل این کنفرانس در تهران به پیشنهاد استالین رهبر شوروی بود و ملاقات نیز در محل سفارت شوروی برگزار شد. در روز ورود رهبران متفقین، علی سهیلی نخست‌وزیر وقت ایران در جریان سفر این سه نفر قرار داده شد و وی نیز خبر حضور آنها را به سمع محمدرضا پهلوی که بعد از تبعید پدرش به سلطنت رسیده بود، می‌دهد. محمدرضاشاه نیز برای شرکت در کنفرانس ناگزیر شد به محل سفارت برود، اما در جریان کنفرانس، چرچیل و روزولت حاضر نشدند به دیدار شاه بروند و با وی تنها در محل سفارت دیدار کردند.
سلام بر تو ای مطلع فجر، ای سپیده سحر، ای انفجار نور، خوش آمدی.
خوش آمدی که با آمدنت غل های سنگین از گردنمان فرو ریخت، زنجیرها از دست و پایمان گسیخت، کمرهای خمیدهمان راست شد، بر لب های پژمردهمان شکوفه های تبسم نشست، در قلب های سوخته مانگلبوته های عشق و امید روئید و برگونه های زردمان گلخنده های سرخ نمودار شد.
خوش آمدی که با مقدمت، عطر آزادی به جای بوی باروت در فضای میهن اسلامیمان پیچید. قفس ها شکسته شد و نفس ها از زندان سینه ها رهایی یافت.
خوش آمدی که با آمدنت، سوز و سرما از شهر و دیارمان گریخت، برف های بهمن با حرارت ایمان و اخلاص، آب حیات شد.
ﻧﻔﺲ ﻧﻜﺶ، اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻮا ﺑﺮای ﺭﻳﻪ ﻫﺎی ﺗﻮ ﺑﻴﺶ اﺯ ﺣﺪ ﻣﺴﻤﻮﻡ اﺳﺖ.
ﻧﻔﺲ ﻧﻜﺶ ﻛﻪ ﻫﻮای اﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺑﻮی ﻏﻴﺮت و مردانگی ﻧمی ﺩﻫﺪ!
ﻧﻔﺲ ﻧﻜﺶ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻋﺪﻩ ای ﻫﻮا ﺑﺮﺷﺎﻥ ﺩاﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﻫﺎیی ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﺎﻥ اﻳﻦ ﻣﻤلکت اﺯ ﺟﺎﻥ و ﺧﺎﻧﻮاﺩﻩ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺳﺘﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻩ!
تو متولد شدى، ولی نخست دست‌هایت به دنیا آمدند. دست‌هایت که پیش از تولد تو در تمام هستی زبانزد بوده‌اند. دست‌هایت که دست استغاثه تمام عالم به سوی آن‌هاست. دست‌هایت که تاریخ را ساخته‌اند... خدا نخست دست‌هایت را آفرید.
به آن دست‌های توفانی عاشقانه نگاه کرد و گفت: «این دست‌ها بهترین دست‌های عالمند» آنگاه تمام افلاک در برابر دست‌هایت به سجده افتادند. تمام فرشتگان بر دست‌هایت بوسه زدند و خدا گفت: «برای این دست‌ها مردی خواهم آفرید که نامش را در آسمان‌ها دست به دست خواهند برد» و خدا تو را آفرید، برای آن دست‌های بی‌بدیل ...دست‌های معجزه‌گر...
دست‌هایت را دوست می‌دارم که با دست‌های خدا نسبت دارند و از ازل با ثارالله بیعت کرده‌اند؛ دست‌هایی که تنها برای حمایت از آفتاب به زمین آمده‌اند برای آنکه پسر خورشید روی زمین باشند.
از تو تنها به همین دست‌ها کفایت می‌کنیم و گره‌های کور روزگارمان را به آستانه مهر این دست‌ها می‌آوریم تا گشوده شوند. تا نمک‌گیر شویم، تا از نو ایمان بیاوریم به تو، به عشقی که تو را این‌گونه شهره عالم کرد، و به خدایی که این عشق را آفرید.
فرشته ها گوش به رنگ صدای تو هستند!
زمین و زمان، سرشار از انتظاری دلنشینند!
آسمانیان لحظه ای نگاه از خاک بر نمی دارند.
پیامبر (ص) تبسّم بر لب، لحظه موعود را به شوق ایستاده و امیرمومنان علی علیه السلام ، لحظه شمار در آغوش فشردن توست!
مدینه دوباره محور توجّه است. هر لحظه که می گذرد، التهاب بیشتر می شود و انتظار، شیرین تر! و ناگهان
پیامبر (ص) قنداقه نور دیدهاش را در آغوش گرفته و نگاه از ماه رخسارش بر نمی دارد! برازنده نام این طفل چیست؟
جبرئیل خواهد آمد! باید منتظر بود؛ منتظر اراده خداوند.
و حسین علیه السلام انتخاب مخصوص پروردگار است.
