جنتی، عمار انقلاب

مشغول کارم بودم که صدای پیامک  گوشی تلفن همراه، حواسم را پرت کرد و گوشی را برداشتم و پیامک را تا آخرش خواندم و خندیدم.

دکتر شریعتی فلان حرف را گفته یا آن عمل را انجام داده، یا اینکه فلان شخص را دستمایه طنز قرار داده اند. بعضی وقتها هم پا را فراتر گذاشتن و حدیثی از پیامبر یا معصوم را به سخره گرفته اند. هرچقدر که فکر میکنم مطمئن تر میشوم که پشت پرده تمامی این پیامک ها، یک عده با اهدافی خاص دور هم نشسته اند و برای این اهداف شومشان حسابی مشغول کار هستند.

اما به راستی چرا باید نظریه پردازی مانند دکتر شریعتی سوژه خنده شود؟ چرا باید احادیث و اعتقادات ما دست مایه طنز قرار بگیرد؟ و یا این همه مسئول در کشور، چرا آیت الله جنتی را دستمایه طنز قرار داده اند؟ اگر ایشان یک شخص ساده یا حداقل سمت پایینی در کشور داشتند، باز هم اینجور دستمایه طنز قرار می گرفت؟ 

آیا می خواهید راز عمر مفید جنتی را بدانید؟

1) جنتی نمازش را به وقت می خواند

2) شب ها زودتر می خوابد و صبح ها زودتر بیدار می شود

3) جنتی دروغ نمی گوید

4) جنتی غیبت نمی کند

5) جنتی سیگار نمی کشد

6) جنتی پرخوری نمی کند

7) جنتی غذای ناسالم نمی خورد

8) جنتی فیلم های مبتذل نگاه نمی کند

9) جنتی اهنگ های مبتذل گوش نمی دهد

10) جنتی قرآن می خواند

آره! همش که قرار نیست از شیعه علی (ع) بد بگوییم

حال خودتان قضاوت کنید که باید به زندگی خود بخندیم یا به زندگی یک شیعه علی (ع)!

 

یادش بخیر دو دهه پیش ....

 در دهه ۷۰ دبستان که می‌رفتم، پنج‌شنبه‌ها اصلا روی مخ نبود.

یادم می‌آید که پنج‌شنبه‌ها همه را خوشحال و با آرامش می‌دیدم.

در این روز هفته حتی خاتم معلم هم بهمون سخت نمی‌گرفت و برنامه کلاس هم سبک بود تا زود تعطیل شویم.

به ندرت پیش می‌‍آمد که آخر هفته را بدون پذیرایی از میهمان یا میهمانی رفتن سپری کنیم.

کسی هم از این بابت ناراحت نبود.

در آن دوران وقتی تعداد میهمان‌ها زیاد بود، شیشه‌های نوشابه را با جعبه‌اش داخل فریزر می‌گذاشتیم که تا هنگام سرو ناهار خنک شود.

با آن که نوارهای VHS را گاهی با کیفیت آشغال تماشا می‌کردیم، اما خوشحال بودیم که فیلم جدید خارجی دیده‌ایم و از آن لذت می‌بردیم.

این که ناهار و شام چه مدل خوراک باشد، زیاد مهم نبود. هر چیزی دور هم می‌خوردیم، می‌چسبید.

اما الان در دهه ۹۰ همه روزهای هفته شبیه به هم است.

هر روز عصبی و کلافه و عصبانی هستیم و حوصله یکدیگر را نداریم.

عملکرد صداوسیما در دهه ۸۰ باعث شد تا امروز به جایی برسیم که هر لحظه شبیه لحه قبل است و فقط ساعت و تاریخ تغییر می‌کند.

در دهه ۷۰ هنگام اعیاد مذهبی یا ملی، خانواده‌ها روی تلویزیون شیرجه می‌زدند و دعوا می‌شد که کدام کانال را تماشا کنند. همه شبکه‌های برنامه‌های جالب و دیدنی پخش می‌کردند.

اما امروز تلویزیون هیچ کوفتی روی آنتن نمی‌برد که ارزش نشستن و تماشا کردن را داشته باشد و در روزهای عید یا تعطیل هم مانند روال عادی هفته رفتار می‌کند.

طعم و مزه خیلی چیزها از دست رفته.

در دهه ۷۰ هر کسی به اندازه سطح درآمد خودش زندگی می‌کرد، اما امروز به خاطر طمع و چشم و هم‌چشمی از هر چیزی پول استخراج می‌کنیم.

تقریبا همه مردم مخالف فساد و رانت هستند، اما خیلی‌ها اگر موقعیتش پیش آید، با لذت و تمایل باطنی فساد می‌کنند تا از دیگران جلوتر بزنند.