سلام بر آنهایی که قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم

هفته دفاع مقدس بر تمامی دلاور مردان ایران زمین، آنانکه شیوه زیستن و مردن، سوختن و ساختن، صبر و شکیبایی و زیر بار ذلت و خواری نرفتن را به ما آموختند و بر خانواده شهیدان که ما هر چه داریم از وجود پر برکت آنان است مبارک باد.

برایم سخت است از آنان که ندیده ام سخن بگویم؛ از آنان که افتخاری در دل تاریخ اند. باید که پلی زنم از درونم به معنای انسانیت.

به عمل کار برآید به سخندانی نیست!

شهدا شرمنده نیستم

نمیدونم چرا از هر کی میپرسی یه جمله درباره شهدا بگو، با یه حالتی میگه: شهدا شرمنده ایم.

اصلا انگاربرخی به جای اینکه در راه شهدا قدم بردارند، عادت دارند مدام بگویند "شهدا شرمنده ایم"

عزیز من ، شهدا شرمنده ایم  که ذکر نیست  فکر کنی اگه روزی یه دور تسبیح اینو بگی، در بهشت باغی زیبا در اختیارت می گذارند!

دهان را ببند و آستین را بالا بزن و بیا وسط میدان و به جای تکرار مکررات این جمله تکراری، با اعمال خود نشان بده که راه شهدا رفتنی است نه تحسین کردنی.

شهدا شرمنده ایم از جمله نواهایی است که معمولا هر کاروانی که به جنوب می رود و یاد شهدا را زنده نگه می دارد، می سراید!

هیچ وقت این شعار با شور و خالی از شعور نتوانست راضی ام کند. یعنی که چه شرمنده ایم؟ یک عده همه زندگانی شان را خرج کردند که ما فقط بگوییم شرمنده ایم؟

کاش فریب شیطان را نخوریم. کاش تجربه ای به اندازه  یک هبوط را از آدم عبرت خویش کنیم. کاش به جای اینکه هر روز با نفس زمزمه کنیم که "یا لیتنی کنت معکم" که شهدا شرمنده ایم، که نهی از منکر رو فقط برای غیر خود بدونیم، که فقط با خوندن متنی و یا رفتن به یادواره ای از شهداو اومدن شب قدری به خود بیایم.

برای همیشه، نه فقط برای لحظه ها واقعا به خود بیایم. به خود اومدنی که به شهیدامون بگیم شهدا ما دیگه شرمنده نیستیم. دیگه حرمت خون شما رو حفظ می کنیم. دیگه بی شما این سرزمین، بی شما شلمچه و اروند و طلائیه و فکه و.. غریب نمانده اند.

من که شرمنده نیستم.