به بهانه آزادسازی موصل/ قمه به دستان محرم کجایند؟

تا وقتی میدان عمل فراهم نشه، سیاه و سفید از هم تمیز داده نمیشه، چرا که به فرموده امیرالمومنین علی (ع): میدان سخن فراخ است اما وقتی میدان عمل مهیا می‌شود چه قلیل هستند آنهایی که باقی می‌مانند.

آنهایی که تنها بلدند به خاطر عزای سالار شهیدان امام حسین (ع) بر سر خودشان قمه بکوبند و نمیخواهند بفهمند که باید این فریادها را امروزه بر سر یزیدیان زمانه خود آوار کنند، حالا که نیروهای داعش دست به تجاوز شعائر شیعه در عراق زده‌اند، قمه به دستان محرم سکوت کرده‌اند.

داعش در سوریه هر تعرضی که خواست به بزرگان و عزیزان شیعه کرد (که البته جوابش را خوب گرفت) اما در این پاسخگویی هیچ اثری از قمه زنان خبری نبود!

 و امروز، داعش شکست خورده و تحقیر شده در سوریه، به عراق حمله کرده تا تتمه‌ هیجانات کاذبش را هم خالی کند و برای همیشه در تاریخ به عنوان یک خاطره‌ بد ثبت شود. جالب این است که باز هم از بزرگان قمه‌زن‌ها گرفته تا نوچه‌های در خیابان‌شان، هیچکدام وجود این را نداشتند که بیاییند و کاری انجام دهند.

حاج قاسم، عراق و موصل هم دستان تو را می بوسند!

عراق و عاشورا ؛ قمه و داعش

روزهایی که گذشت، مصادف با تاسوعا و عاشورای حسینی بود و شیعیان سراسر جهان در این ایام آیین های پرشکوه سوگواری برپا می دارند. کربلا در این میان، اما شور و حال دیگری دارد و در این دو روز، انگار "بین الحرمین" مرکز دنیاست و پایتخت شور و اندوه.

 اگر در ایام تاسوعا و عاشورا به کربلا مشرف شده باشید یا پای صحبت زائران امام حسین(ع) که در این دو روز توفیق حضور در کنار بارگاه سیدالشهداء(ع) و ابوالفضل العباس(س) را داشته اند نشسته باشید، حتماً می دانید که تمام مسیر عزاداران به ویژه در اطراف حرم، آکنده از خون است. چنین وضعیتی در نجف اشرف نیز قابل مشاهده است.

خون هایی که مسیر هیأت ها را سرخ پوش کرده است، خون فرق عزادارانی است که در رثای حسین(ع) ، قمه ها را بر فراز سر می برند و بعد از درخشش در اشعه های خورشید، در حالی که حسین حسین می گویند و ندای "لبیک یا حسین" شان به آسمان است، بر سرشان فرود می آورند و آنقدر این صحنه در گروه های ده ها و صدها نفری تکرار می شود که خون، سنگفرش خیابان ها را می پوشاند.

 http://www.dana.ir/News/512154.html

کو قمه ات؟! بسم الله

سفر انتخاباتی احمدی نژاد به گرگان، تنها 2 هفته بعد از منع رهبری

روز نهم شهریور 1395 ، جلسه مهمی در بیت رهبری برگزار می شود. در آن جلسه، محمود احمدی نژاد گزارشی از سفرهای استانی اش که با عنوان "تبیین انقلاب" انجام می شود را به رهبر انقلاب می دهد ؛ "تبیین انقلاب" نامی است که احمدی نژاد برای سفرهای تبلیغاتی اش نهاده است!

پس از ارائه این گزارش، رهبر انقلاب او را از ادامه فعالیت های انتخاباتی منع و تصریح می کنند که کاندیداتوری اش نه به صلاح خودش هست و نه به صلاح کشور.

احمدی نژاد، اما چه می کند؟ او دو هفته بعد از این ماجرا، سفرهای استانی اش را از سر می گیرد و این بار در روز 25 شهریور، با تبلیغات و هیاهوی فراوان به گرگان می رود و همانند سفرهای قبلی، به تبلیغات می پردازد.

سه روز بعد از این سفر، خبرگزاری فارس، خبر می دهد که رهبر انقلاب، احمدی نژاد را از کاندیداتوری منع کرده است.  با این حال، یاران احمدی نژاد که قطعاً در جریان این جلسه هستند، موضوع را انکار می کنند تا این که رهبر انقلاب در نهایت، "از پشت بلندگو" موضوع را رسماً بیان می دارند.

حال سؤال از احمدی نژاد مدعی ولایتمداری این است که اگر واقعاً به توصیه رهبر معظم انقلاب پایبند بوده، چرا تنها 2 هفته بعد از آن دیدار، سفرهای استانی اش را که همه می دانند انتخاباتی است، ادامه می دهد و با آن تبلیغات پرحجم، به گرگان می رود؟

احمدی نژاد و ادامه تلاش برای هزینه‌کرد از رهبری!

اینکه رهبری و رئیس جمهور سابق یک کشور، جلسه محرمانه ای داشته باشند و فرد دوم، بعد از بیرون آمدن از جلسه، محتوای جلسه محرمانه را در بوق و کرنا کند، آیا معنایی جز این دارد که او می خواهد همچنان از رهبری هزینه کند؟

صورت مسئله خیلی ساده است: احمدی نژاد نزد رهبری رفته و نظر ایشان را درباره کاندیداتوری اش جویا شده و رهبری هم جواب داداه اند که به صلاح نیست.

اگر احمدی نژاد نزد ایشان نمی رفت، طبیعتاً چنین جوابی نیز نمی گرفت و کاندیداتوری احتمالی اش روند عادی خود را طی می کرد زیرا روش رهبری هرگز این نبوده است که رأساً کسی را از ورود به انتخابات منع یا بدان امر کند. ولی وقتی کسی نظر می خواهد، ایشان هم مانند هر انسان دیگری، نظرشان را می گویند.