رادیوی آمریکایی فردا در تحلیلی، ضمن دلیل تراشی بی مورد برای آمریکا درعمل نکردن به وعده های پسابرجامی نوشت: " ولی‌الله سیف، رییس کل بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران، گفته که قدرت‌های جهانی هنوز به «تعهدات» خود در توافق هسته‌ای عمل نکرده‌اند."
برکسی پوشیده نیست که در این سیاسی کاری اخیر از جانب قدرت های طرف گفتگو با ایران، بدقولی های زیادی صورت گرفته است، اما رسانه هایی بیگانه و معاند به ویژه رسانه های معاند فارسی زبان از بیان اینگونه اخبار چه سودی می برند؟
http://www.dana.ir/News/705387.html
یادم باشد که: او که زیر سایه دیگری راه می‌رود، خودش سایه‌ای ندارد.
یادم باشد که: هر روز باید تمرین کرد دل کندن از زندگی را.
یادم باشد که: زخم نیست آنچه درد می‌آورد، عفونت است.
یادم باشد که: در حرکت همیشه افق‌های تازه هست.
یادم باشد که: دست به کاری نزنم که نتوانم آن را برای دیگران تعریف کنم.
شدت گرفتن حضور احمدی نژاد در محافل عمومی و برپایی نمایش‌های جالب از سوی طرفداران وی برای روایت یک نوع بیعت دوباره از جانب مردم با رئیس دولت‌های نهم و دهم هم نمی‌تواند من را متقاعد کند که فردی با زیرکی او می‌خواهد همان اشتباه میرحسین موسوی را تکرار کند.
محمود احمدی‌نژاد به خوبی می‌داند که آمدنش در سال 96 و رقابت با رئیس کنونی دولت مترادف است با مرگ حتمی وی در عالم سیاست و مسئولیت و این عجله‌ی در رسیدن به قدرت یعنی همان اتفاقی که برای موسوی افتاد.
فرای از اینکه طرفداران احمدی‌نژاد با کدام عقل و منطق عبور او را از شورای نگهبان حتمی می‌دانند باید به این نکته هم اشاره کرد که سه، چهار سال زمان کمی برای فراموشکاری مردم در تناسب با خدمات نامبرده است! خدماتی نظیر همان اتفاقی که در حوزه‌ی دارو افتاد و کودک و نوجوان، زن و مرد، پیر و جوان این مملکت در بدبختی خودشان و سیاست‌زدگی و اختلافات آقایان دست و پا زدند، خدماتی نظیر قهر و خانه‌نشینی، تمرد از اجرای دستور صریح رهبری برای برکناری فرد مساله‌دار، خدماتی نظیر آن چه که معاون اول و برخی دیگر از نزدیکانش را راهی اوین کرد و برخی دیگر را..
فکر نمی‌کنم حضور چند هزار نفری مردم پای درس انسان‌شناسی و جهان‌بینی احمدی‌نژاد که ساعت‌ها در این باره برای مردم سخن می‌راند ملاک خوبی برای ترجمه رجعت باشد! همان اصطلاحی که این روزها در توهماتشان زیاد به چشم می‌خورد.
بادیگارد ابراهیم حاتمی کیا را باید در ادامه روند فیلم سازی این کارگردان خوب کشورمان به حساب آورد . فیلم تمامی مولفه های فیلم های قبلی حاتمی کیا ( جبهه ، جنگ ، درگیری ، شهادت ، شفاعت، شهدا ، خانواده و بازماندگان آنان و .......را داراست. آرمان گرائی، همانند تمامی فیلم های حاتمی کیا، در این فیلم نیز حرف اول را می زند، اما بر خلاف فیلم های قبلی وی، آرمان گرایان در این فیلم، دچار استحاله و نشت عقیدتی شده اند که بزرگترین خطر تهدید کننده نظام معرفی می شوند.
این فیلم را باید آژانس شیشه ای در خیابان نامید. حیدر ذبیحی ( پرویز پرستوئی ) این بار بجای فضای بسته یک آژانس مسافرتی، به خیابان آمده و همان نقشی را بازی می کند که در آژانس شیشه ای بازی کرده بود. اما این به معنی و مفهوم بازگشت ابراهیم حاتمی کیا به دهه 60 نیست . حاتمی کیا نیز دچار تحول شده است، اما او زرنگ تر از آن است که قالب روحی و فکری جدید خود را که در دو فیلم اخیر وی ( چ و بادیگارد ) رخ می نماید، به من خودی وصل نموده و شکی را که بازرس به حیدردارد، به سمت خود بازگرداند.
مخالفت با دیدگاه های سیاسی و مذهبی ایشان مانع نمی شود که برای بهبودی استاد آواز که برای مداوای بیماری سرطان کلیه در آمریکا مشغول گذراندن مراحل درمان هست، دعا نکنم
